Manokwari/Biak 2e bedrijf

Allereerst alle lezers een heel goed 2012 gewenst.
Het is altijd wat graven als je maar zo weinig mogelijkheden hebt om te internetten. We zijn nu weer in Biak na ons verblijf in Seroei, maar ons verslag ging nog maar tot onze terugkeer in Manokwari op 2e kerstdag.
Op 3e kerstdag, 27 december dus, zijn we naar Mansinam geweest, een eilandje voor de kust van Manokwari, waar in 1855 de eerste zendelingen in Papua aan land gingen; de heren Ottow en Geisler.
Het plan was om bij Mansinam te gaan snorkelen, want er zijn koraalriffen voor de kust en de zee is, afgezien van wat plastic, redelijk schoon.
We waren met een hele delegatie, waarvan Guus voor ons het belangrijkste is.
Guus is een Nederlander, 59 jaar, die geboren is in Manokwari. Inmiddels gepensioneerd (hij was beroepsmilitair, oa. in Bosnië ) houdt hij zich nu bezig met ondersteuning van de SDSP (Stichting Duurzame Samenwerking Papua).De SDSP heeft een huis in Manokwari waar je kunt logeren (uiteraard tegen betaling) en Guus was de boel daar aan het reorganiseren.
Een praktische idealist dus, die je in Papua gelukkig nog veel tegenkomt.

Op Mansinam gaf Guus ons een rondleiding, want dit eiland is in Papua een begrip. De herdenking van de landing in 1855 wordt overal in Papua herdacht. Er staat een kerkje, een monument en een paar grote overdekte ruimtes voor samenkomsten en markten.
Tijdens de rondleiding merkte ik (Henk) wat het klimaat met je kan doen. Het was bloedheet, we slenterden wat en ik ging opeens bijna onderuit. Misschien wat te weinig gedronken, maar in ieder geval oververhit. Gelukkig was de zee dichtbij, die verkoeling bracht.

Het snorkelen daarna was leuk. Veel vissen, zeesterren, zeeegels en heel veel soorten koraal. Wel beschadigd, maar dat kan bijna niet anders in zo'n druk gebied.
Op het strand werden de kokosnoten opengehakt en dronken we klappermelk. Idyllisch, een perfecte reclamespot voor een vakantie in de tropen.
's Avonds, tijdens het schrijven van de vorige bijdrage, begon het buiten te regenen. Ik kan me niet heugen dat ik de regen ooit zo te keer heb zien gaan. Manokwari is heuvelachtig, dus het water stroomt snel weg, Maar nu golfde er 10 cm water door de straten; alle troep met zich meevoerend.
Als het zo regent stoppen papoea's hun droge goed dan in een plastic zak en lopen in hun onderbroek naar huis. Wij Nederlanders doen zoiets onbeschaafds niet, dus wij stonden 3 kwartier te wachten, voordat we onder een paraplu naar het dichtbijzijnde restaurant durfden te lopen.
In dat restaurant ontmoetten we ook Johan weer. Het werd een heel gezellig etentje, maar ook daarna regende het nog steeds.
We gingen toch maar met de ojek (een brommertaxi) naar het SDSP-gebouw. Weggedoken onder de regenponcho van de bestuurder.

Op woensdag 28 december vlogen we terug naar Biak en kort nadat we bij ons vaste hotel daar aangekomen waren, kwam Chris aanzetten met Martha Maria, een papoea-vrouw die destijds bij onze buren in Seroei inwoonde. Zij studeerde in 1961-1962 aan de ODO (Opleiding voor DorpsOnderwijzers) in Seroei; de school waar mijn vader lesgaf. Zij had ons nog als kind gekend en wist nog dat Alei haar sleutelbeen had gebroken en daavoor een rolverband moest dragen.
Ze schreef voor ons haar klasgenoten op en daardoor kregen we wat meer contacten in Seroei.
Ik heb geen flauw idee hoe Chris haar opgeduikeld heeft, maar die man is goud waard als het gaat om contacten leggen.

Chris was 29 december jarig en werd 69. En wij waren uitgenodigd.
's Morgens hebben we een paar foto's van hem laten afdrukken bij het Internetcafe en toen bij een copyshop laten lamineren. Daarnaast hebben we flink wat snoep gekocht voor zijn kleinkinderen, want die had hij 'ernstig verwaarloosd' sinds hij voor ons in de weer was.
Wij er 's avonds heen. Gezellig gegeten en gepraat met Chris en familie en met Truus, ons andere contact op Biak.
Halverwege de avond kwam Lenie Manggaprow binnen. Nans was haar man op 18 december toevallig in de kerk van Biak tegengekomen en hij had haar verteld dat zijn vrouw ons gezin goed kende.
Lenie bleek als als jong meisje (16/17) bij ons in huis in Korido te hebben gewoond en had dus in ons gezin meegedraaid. Ze kende ons gezin dus inderdaad goed. Nans en ik konden het ons uiteraard niet meer herinneren (we waren toen 0 en 2).
Maar Lenie was het niet vergeten.
Toen wij in 1959 uit Korido vertrokken is ze naar Nederland gegaan om de verpleegopleiding gaan doen in Gouda. Tjdens ons verlof in 1961 is ze ons nog wezen opzoeken in Varsseveld.

Toen Lenie bijna klaar was met haar opleiding, in 1962, vond de overdracht plaats en de papoea's, die toen in Nederland woonden werden voor de keus gesteld: je wordt Nederlander, maar dan kun je niet meer terug naar Papua of je wordt Indonesier, maar dan moet je het land uit.
Beide keuzes hadden alleen maar nadelen, maar Lenie koos toch haar land en dus voor de laatste optie. Daardoor kon ze geen verpleegster meer worden, want ze moest zonder diploma Nederland verlaten.
In Papua trouwde ze een man die ongeveer hetzelfde had meegemaakt(als bijna afgestudeerd civiel ingenieur) en samen kregen ze 5 kinderen. Ze is gaan werken in Biak bij Merpati, een kleine Indonesiche luchtvaartmaatschappij. Inmiddels is zij gepensioneerd, maar haar man van 74 jaar werkt nog steeds.

We waren behoorlijk onder de indruk van haar levensverhaal en het toeval dat ons weer bij elkaar had gebracht. Als Nans op een andere plaats in de kerk was gaan zitten ...
Vandaag hebben we haar opnieuw bezocht en ons fotoboek laten zien met de oude Koridofoto's. Ze vond het prachtig.

Op vrijdag 30 december vertrokken we naar Seroei; de laatste plaats in Nieuw-Guinea waar we gewoond hebben.
Daarover in onze volgende blog.
De foto's hebben jullie nog tegoed, maar die ga ik pas toevoegen als ik weer terug in Nederland ben. Dat is wat rustiger dan haast je, rep je in een Internetcafe in Biak.
Groeten,
Henk, mede namens Nans