Miei, deel 2
Door: Henk en Nans Rougoor
Blijf op de hoogte en volg Nans
28 December 2011 | Indonesië, Batavia
Ons verblijf in Miei was een heel bijzondere ervaring.
Maar misschien moet ik eerst even beginnen bij Albert Westerbaan.
Toen onze ouders in 1961 weggingen uit Miei werd Pa als schoolhoofd opgevolgd door Albert Westerbaan; toen nog een jonge man van nog geen 30; net getrouwd. Hij kwam te wonen in ons huis in Miei.
Net als wij moest hij in 1962 Nieuw-Guinea verlaten, maar in de 90-er jaren bezocht hij Papua weer als toerist.
In 2001 overleed Albert's vrouw en omdat hij inmiddels gepensioneerd was, ging hij terug naar Papua en gaf vrijwillig les aan de school die nog steeds in Miei gevestigd was.
In die periode heeft hij ook het oude huis, waarvan alleen de betonnen palen nog intakt waren, compleet in oude stijl laten herbouwen.
In 2004 is Albert hertrouwd met Doortje Wossiri, een hele lieve papoeavrouw uit de omgeving, die ook in het onderwijs zat.
Wij hebben hen ontmoet in Den Haag, omdat Albert, inmiddels 79, daar voor onderzoek was omdat zijn benen, door een zenuwaandoening bijna niet meer functioneren. Dat wordt helaas alleen maar erger.
Doortje is inmiddels voor 3 maanden terug in Papua, omdat er nog het e.e.a. moet gebeuren aan hun huis in Isui (ca. 12 km van Miei).
Toen wij het oude schoolterrein bezochten, was het dus allemaal heel herkenbaar. Ons oude huis stond er weer en verder waren er ook veel andere gebouwen en bouwsels nog intakt. De eetzaal, de slaapzalen, de lokalen, de keuken, die Pa nog ontworpen had, het bruggetje over het ravijn naast ons huis. Alles was er nog en zeer herkenbaar.
Daarnaast waren er nieuwe slaapzalen en lokalen bijgebouwd en ook wasruimtes en toiletten. Niettemin stonden de resten van het toiletgebouwtje, dat Pa had gebouwd, er ook nog, al was het niet meer te gebruiken.
Maar de school is nog steeds vol in de bedrijf en lijkt goed te draaien.
Wij kwamen bij de plek waar het huisje van Arend Vogel (destijds leraar) had gestaan. Daar was nu een werkplaats gevestigd.
De bewoners zagen ons aankomen en toen onze naam ter sprake kwam, keek de vrouw mij aan en riep heel hard: "Henkie"..
Zo was ik al lang niet meer genoemd.
Bizar moment, dat we nog vaker zouden beleven.
Tijdens onze bezichtiging werden we begeleid door Richard en Meike. Richard 29 jaar, bleek zoon van het huidige schoolhoofd, dhr. Nusaki.
Meike, 25, kwam uit de familie van de chinese toko-eigenaar Go, die daar 50 jaar geleden ook al woonde.
Ze vonden het allebei prachtig. Namen onze camera's over, lachten mee en vertaalden zo nodig in een soort kreupel Engels.
Na afloop samen een colaatje gedronken in het hotel, waar wij verblijven; ca. 200 m. van ons oude huis.
De volgende dag was het Kerst en gingen we naar de kerk (ja, dezelfde als 51 jaar geleden).
We vielen op; al bij de ingang begon een vrouw tegen ons in het maleis te kwetteren.
Voor de dienst werd afgekondigd wie we waren en na afloop kregen we nog even het woord. Het overviel ons wel, dus veel zinnigs kwam er niet uit.
Gelukkig was Doortje er om onze onzin te vertalen.
Na de dienst kwam dezelfde vrouw weer naar ons toe en Doortje vertaalde dat dit Esther was, die destijds hulp in de huishouding van Ma was. Ze was erbij toen Pa en Ma door het hert werden aangevallen en ving ons op toen Pa en Ma naar het ziekenhuis werden gebracht (voor wie dit familieverhaal niet kent; vraag er maar naar als we terug in Nederland zijn).
Kortom: ooit had ze een beetje deel uitgemaakt van ons gezin.
Inmiddels had ze een gezin grootgebracht en was ze weduwe, maar zeker niet onbemiddeld.
Er kwam een verlegen man op ons af, Dominggus; als 12 jarig internaatjongetje had hij veel met Nansje gespeeld. Hij leek nog steeds een beetje verliefd.
Kortom: we waren na 50 jaar zeker nog niet vergeten in Miei. Pa had grote indruk gemaakt omdat hij niet alleen lesgaf, maar ook timmerman en aannemer was, die ook in de kampong nog wel eens wat reparaties uitvoerde. We zagen dat wel voor ons.
Ook het lesgeven van Ma, de nonja, aan ons en de kampongkinderen werd gememoreerd.
Soms heb je het gevoel dat alles op zijn plek valt en alle lijntjes even bij elkaar komen.
Op eerste kerstdag 2011 hadden we dat gevoel.
's Middags zijn we naar het huis van Doortje in Isui geweest.
Op 4 oktober 2010 is de hele regio getroffen door water- en modderstromen nadat het dagenlang geregend had. Daarbij was Wasior zwaar getroffen: ruim 200 doden. Ongelofelijk dat ik daarover destijds niets heb gelezen in de kranten. Blijkbaar ligt Papua helemaal buiten ons blikveld.
Ook het huis van Albert en Doortje aan de kust van Isui, 14 km verder, is toen weggevaagd. Gelukkig waren ze toen in Nederland.
Inmiddels is het herbouwd. Heel sober en functioneel. Op palen, direct aan het strand met uitzicht op de Wandammenbaai. Fenomenale plek.
Daar hebben we nog even gezwommen in zee en vers fruit gekregen van Doortje. Dat waren we hier wel wat tekort gekomen.
Op 2e kerstdag zijn we weer vertrokken van vliegveld Wasior. 51 jaar geleden waren we de allereersten die daarvandaan vertrokken (het vliegveldje was toen net opgeleverd); nu voor heel even de laatsten. We werden uitgezwaaid door Doortje, Richard en, heel verrassend, Dominggus. Volgens mij echt nog steeds een beetje verliefd op Nansje.
Na een korte vlucht van 50 minuten kwamen we weer in Manokwari aan (de heenreis kostte 17 uur !!).
Met de taxi naar het SDSP-huis, waar we werden opgevangen door Guus.
Deel 2 van onze reis naar onze oude woonplaatsen zat er op.
.. tot de volgende blog,
Henk(ie) en Nans(je)
Maar misschien moet ik eerst even beginnen bij Albert Westerbaan.
Toen onze ouders in 1961 weggingen uit Miei werd Pa als schoolhoofd opgevolgd door Albert Westerbaan; toen nog een jonge man van nog geen 30; net getrouwd. Hij kwam te wonen in ons huis in Miei.
Net als wij moest hij in 1962 Nieuw-Guinea verlaten, maar in de 90-er jaren bezocht hij Papua weer als toerist.
In 2001 overleed Albert's vrouw en omdat hij inmiddels gepensioneerd was, ging hij terug naar Papua en gaf vrijwillig les aan de school die nog steeds in Miei gevestigd was.
In die periode heeft hij ook het oude huis, waarvan alleen de betonnen palen nog intakt waren, compleet in oude stijl laten herbouwen.
In 2004 is Albert hertrouwd met Doortje Wossiri, een hele lieve papoeavrouw uit de omgeving, die ook in het onderwijs zat.
Wij hebben hen ontmoet in Den Haag, omdat Albert, inmiddels 79, daar voor onderzoek was omdat zijn benen, door een zenuwaandoening bijna niet meer functioneren. Dat wordt helaas alleen maar erger.
Doortje is inmiddels voor 3 maanden terug in Papua, omdat er nog het e.e.a. moet gebeuren aan hun huis in Isui (ca. 12 km van Miei).
Toen wij het oude schoolterrein bezochten, was het dus allemaal heel herkenbaar. Ons oude huis stond er weer en verder waren er ook veel andere gebouwen en bouwsels nog intakt. De eetzaal, de slaapzalen, de lokalen, de keuken, die Pa nog ontworpen had, het bruggetje over het ravijn naast ons huis. Alles was er nog en zeer herkenbaar.
Daarnaast waren er nieuwe slaapzalen en lokalen bijgebouwd en ook wasruimtes en toiletten. Niettemin stonden de resten van het toiletgebouwtje, dat Pa had gebouwd, er ook nog, al was het niet meer te gebruiken.
Maar de school is nog steeds vol in de bedrijf en lijkt goed te draaien.
Wij kwamen bij de plek waar het huisje van Arend Vogel (destijds leraar) had gestaan. Daar was nu een werkplaats gevestigd.
De bewoners zagen ons aankomen en toen onze naam ter sprake kwam, keek de vrouw mij aan en riep heel hard: "Henkie"..
Zo was ik al lang niet meer genoemd.
Bizar moment, dat we nog vaker zouden beleven.
Tijdens onze bezichtiging werden we begeleid door Richard en Meike. Richard 29 jaar, bleek zoon van het huidige schoolhoofd, dhr. Nusaki.
Meike, 25, kwam uit de familie van de chinese toko-eigenaar Go, die daar 50 jaar geleden ook al woonde.
Ze vonden het allebei prachtig. Namen onze camera's over, lachten mee en vertaalden zo nodig in een soort kreupel Engels.
Na afloop samen een colaatje gedronken in het hotel, waar wij verblijven; ca. 200 m. van ons oude huis.
De volgende dag was het Kerst en gingen we naar de kerk (ja, dezelfde als 51 jaar geleden).
We vielen op; al bij de ingang begon een vrouw tegen ons in het maleis te kwetteren.
Voor de dienst werd afgekondigd wie we waren en na afloop kregen we nog even het woord. Het overviel ons wel, dus veel zinnigs kwam er niet uit.
Gelukkig was Doortje er om onze onzin te vertalen.
Na de dienst kwam dezelfde vrouw weer naar ons toe en Doortje vertaalde dat dit Esther was, die destijds hulp in de huishouding van Ma was. Ze was erbij toen Pa en Ma door het hert werden aangevallen en ving ons op toen Pa en Ma naar het ziekenhuis werden gebracht (voor wie dit familieverhaal niet kent; vraag er maar naar als we terug in Nederland zijn).
Kortom: ooit had ze een beetje deel uitgemaakt van ons gezin.
Inmiddels had ze een gezin grootgebracht en was ze weduwe, maar zeker niet onbemiddeld.
Er kwam een verlegen man op ons af, Dominggus; als 12 jarig internaatjongetje had hij veel met Nansje gespeeld. Hij leek nog steeds een beetje verliefd.
Kortom: we waren na 50 jaar zeker nog niet vergeten in Miei. Pa had grote indruk gemaakt omdat hij niet alleen lesgaf, maar ook timmerman en aannemer was, die ook in de kampong nog wel eens wat reparaties uitvoerde. We zagen dat wel voor ons.
Ook het lesgeven van Ma, de nonja, aan ons en de kampongkinderen werd gememoreerd.
Soms heb je het gevoel dat alles op zijn plek valt en alle lijntjes even bij elkaar komen.
Op eerste kerstdag 2011 hadden we dat gevoel.
's Middags zijn we naar het huis van Doortje in Isui geweest.
Op 4 oktober 2010 is de hele regio getroffen door water- en modderstromen nadat het dagenlang geregend had. Daarbij was Wasior zwaar getroffen: ruim 200 doden. Ongelofelijk dat ik daarover destijds niets heb gelezen in de kranten. Blijkbaar ligt Papua helemaal buiten ons blikveld.
Ook het huis van Albert en Doortje aan de kust van Isui, 14 km verder, is toen weggevaagd. Gelukkig waren ze toen in Nederland.
Inmiddels is het herbouwd. Heel sober en functioneel. Op palen, direct aan het strand met uitzicht op de Wandammenbaai. Fenomenale plek.
Daar hebben we nog even gezwommen in zee en vers fruit gekregen van Doortje. Dat waren we hier wel wat tekort gekomen.
Op 2e kerstdag zijn we weer vertrokken van vliegveld Wasior. 51 jaar geleden waren we de allereersten die daarvandaan vertrokken (het vliegveldje was toen net opgeleverd); nu voor heel even de laatsten. We werden uitgezwaaid door Doortje, Richard en, heel verrassend, Dominggus. Volgens mij echt nog steeds een beetje verliefd op Nansje.
Na een korte vlucht van 50 minuten kwamen we weer in Manokwari aan (de heenreis kostte 17 uur !!).
Met de taxi naar het SDSP-huis, waar we werden opgevangen door Guus.
Deel 2 van onze reis naar onze oude woonplaatsen zat er op.
.. tot de volgende blog,
Henk(ie) en Nans(je)
-
28 December 2011 - 10:26
Leo Van Der Drift:
Hallo Henk en Nans,
Mooi om te lezen wat jullie allemaal meemaken op deze reis. Ik kan me voorstellen dat dit een onuitwisbare indruk achterlaat. Geniet ervan, dan kunnen wij meegenieten.
Hartelijke groeten, Agnes en Leo. -
28 December 2011 - 20:14
Nel Riemers:
Hallo Nans (en ook Henk die ik niet ken)
Wat fantastisch om dit allemaal te lezen.
En voor jullie om dit allemaal mee te maken. Wat heerlijk dat er zoveel herkenning is na al die jaren. Ik blijf jullie volgen en geniet van jullie verhalen. Genieten jullie volop van de reis. Ik kan niet wachten totdat ik je spreek. Maar ik zal niet de enige zijn. Hartelijke groeten, Nel -
29 December 2011 - 07:56
Marieke:
liefs vanuit Durham, wat geweldig om jullie belevenissen te lezen!! Alle goeds voor verder! Wij zingen hier nog even door.... -
29 December 2011 - 09:06
Marianne Mook:
Wat heerlijk om het reisverslag te lezen, ben diep onder de indruk van wat jullie allemaal beleven. Het blijkt wel dat het gezin destijds veel betekend heeft voor de samenleving, vandaar dat jullie nog herkend worden... Geniet nog maar verder !! -
29 December 2011 - 10:00
Ans:
Wat bijzonder, Hernk en Nans, om jullie verhelen te lezen. En hoewel voor mij zo onbekend, al die oude hernieuwde plaatsen en mensen voor jullie, ik reis toch een beetje (boel) met jullie mee!!
-
29 December 2011 - 20:11
Theo:
Daar kan geen kerst in Nederland tegenop denk ik, howel ik het hier goed heb gehad samen met de kinderen. Wat bijzonder lijkt het me en ook wel heftig en emotioneel wat jullie allemaal beleven en meemaken. Zal voor ma ook bijzonder zijn om jullie verhalen terug te horen. Nog goede dagen/weken aan jullie kant van de aardbol! -
30 December 2011 - 15:37
Annie:
Hoi Henk en Nans,
Zo leuk om een beetje met jullie mee te reizen.
Wat fijn dat "jullie" huis er weer staat, daardoor komen er vast veel herinneringen boven.
Mooi dat de school nog bestaat.
Geniet van alles om je heen.
Wij genieten mee.
Groeten, fam. Vleghaar
-
07 Januari 2012 - 22:08
Truus In Biak:
ook hier weer even een korte reactie. Je schrijft dat alles van Papua en dan met name de modderstromen in Wasior buiten jullie blikveld ligt. Dat is zo, maar dat is pure politiek, alles wat hier gebeurd word buiten de media gehouden. Wie weet van de zware aardbeving die we in juni 2010 hier hebben gehad, niemand waarschijnlijk en zo zijn er meer dingen. Volg daarom de sites over papua, want berichten komen wel naar buiten, maar meestal niet via de grote media. -
07 Maart 2013 - 15:25
Dick Leker:
beste Henk en Nans,Ik ben afgelopen zomer ook in Miei geweest.Heel kort slechts,maar ben dr wel geweest.Mijn vader heeft er ook gewoond en was dokter,met als specialiteit lepra.Heeft u het gezin Leiker misschien gekend?Mijn vader had een boot en vaarde tussen Manokwari en Wasior(Miei) om patienten te behandelen en indien nodig mee te nemen naar Miei alwaar hij een klein hospital heeft laten bouwen.Dit speelde zich ergens rond 1955/57.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
