Seroei

Op vrijdag 30 december landden we in Seroei nadat ons vliegtuig nog een doorstart moest maken. Hierdoor kregen we een prachtige toegift met een schitterend uitzicht over de bergen rondom Seroei en de baai. Het was helder weer, hoewel het net geregend had.
Sinds kort is deze landingsbaan verhard en geen 'voetbalveld' meer. Op steenworp afstand lag ons oude huis, maar er was een hele 'stad' omheen gebouwd, bovendien stapten we nu aan de andere kant van het vliegveld uit. Onherkenbaar en dus onwennig!
Daar sta je dan ... waar nu heen? Mijn lijstje met gegevens over Seroei (ontvangen van Joop Papare, een papoea die in Nederland woont)was ik kwijt. Vanuit de 'ontvangsthal' belden we Chris voor een hoteladvies, 'Kelapa Dua' werd het! Toen we aanreden leek het een enorm luxe hotel, maar binnen gekomen ontdekten we allerlei achterstallig onderhoud, als een airco die het niet deed, schroefjes die los zaten, stoelen die een rugleuning misten, onze kamer waar een verfbeurt halverwege gestaakt was, zeephouder verweerd, afvoerputje op de verkeerde plaats .... Wel goede bedden, en uiteindelijk ook goede lakens. Ze kwamen eerst aandragen met dikke spreien ... passend bij de kleur van het bed! We hebben deze snel geruild voor wat er al op 1 van de bedden lag.
Ik had een brief vanuit Ermelo meegekregen van Dinie de Boer voor Lies .. Op een ojek erheen.
Vanuit een klein kamponghuisje kwam een heel enthousiaste Lies, een klein, fel papoeavrouwtje naar ons toerennen. Ze bracht ons naar haar huis waar binnen een mum van tijd een grote groep papoea's, groot en klein bij kwam staan. Lies sprak geen woord Nederlands waarop wij zo gehoopt hadden! Gelukkig voegde zich even later een wat oudere man, Jotham, die wel wat Nederlands sprak.
Toen ons fotoalbum te voorschijn kwam nam hij het boek in handen en als een ' padre' van de familie gaf hij commentaar en uitleg bij wat hij zag...terwijl er erg weinig foto's aanwezig waren van Seroei (daar hebben we nl. thuis een dvd van, gemaakt van oude 8mm-films). Korido was hem ook bekend.
Van Maria Martha hadden we ook nog en andere naam doorgekregen, Yohanna een oude klasgenoot van haar. Yohanna bleek zo'n 150 m van Lies te wonen. Met Lies en Jotham gingen we bij Yohanna op bezoek. Een bescheiden, verlegen maar zo'n blije vrouw begroette ons. Goed gekleed en met nog een paar woorden Nederlands paraat. Zij had vroeger bij de fam. Heinen gewoond. We werden verwend met drinken en nootjes ..
Op oudejaarsdag zijn we met deze mensen langs ons oude huis en de ODO (Opleiding Dorps-Onderwijzers)geweest, waar pa als docent werkzaam was. De wandeling er naar toe was door het 'nieuwe' Seroei, onherkenbaar voor ons dus, maar toch ... opeens zagen we op afstand tussen huizen door de kali .. een brede rivier dwars door het dorp. Ongetwijfeld de kali waar we vroeger menig uurtje hebben doorgebracht, voor spel, uitdaging en verkoeling. Springen van een hoge boomstronk, mee laten drijven door de stroming, steentjes keilen.
En toen onze straat.
De kali naast ons huis is een bijna stilstaand stroompje geworden .. herinneringen kwamen boven, ik kreeg het haast te kwaad ... met al die lieve kinderen en mensen om me heen.
Ons oude huis is er nog en is ook nog bewoond. Het was lichtgroen geverfd, maar nog steeds herkenbaar. We mochten er zelfs doorheen lopen en alles bekijken. Herkenbare dingen, maar door alle drukte nauwelijks gelegenheid om de oude beelden op te laten komen.
Het platje achter was nu overdekt; samengevoegd met het gedeelte waar vroeger Maria en Martha hun huisje hadden staan toen zij bij ons 'in de huishoudelijke leer' waren. De stortbak in de wc hing er nog maar werd niet meer als zodanig gebruikt, omdat de stang los van de wc was geraakt .. Over achterstallig onderhoud gesproken!
De slaapkamers heel eenvoudig of niet ingericht. In de kamer stond een kast tegen de muur .. zou papa die nog gemaakt hebben .. het zou zomaar kunnen! Buiten, het platje waar wij met regen heerlijk gleden over het gladde beton . was nu ook overdekt. Overal kinderen en wat opgeschoten jongeren die met ons op de foto wilden .. en maar glimlachen .. Toen ik met mijn toestel in de aanslag een meisje fotografeerde terwijl zij mij via haar mobiel in het oog had schaterde zij het uit!
De 'tuin' achter herkende ik nog .. hoewel ik er nu huisjes tussen door zag staan. Voor mijn gevoel stond het huis van de fam. Goudswaard (evenzo nog bewoond) veel verder weg. Restanten van de watertorn of van de put .. De man des huizes liet ons een overdekte put zien .. Of deze er vroeger ook was dat weet ik niet meer. In ieder geval moet die dan ruim achter de woning van Maria en Martha gestaan hebben.

Daarna het terrein van de ODO over ... veel staat er nog maar heeft inmiddels een andere functie. Het kost enorm veel energie elkaar verstaanbaar te maken. Taal is hier echt een probleem!
Trots lieten wat papoea's ons de inhoud van de pick-up zien. Een bananenblad werd open geslagen met duizenden visjes. Een paar wat groter .. een meisje pakte trots een soort regenboogvis in haar hand ..inderdaad een prachtige vis!!

In de middag hebben we samen, zonder volgers, de oude haven bekeken .. en zijn met een omweg langs de baai, door een kampong gelopen. Op een gegeven ogenblik zag ik een meisje tegen een palmboom geleund. Terwijl zij mij groette begon zij lachend met klimmen ... wel 10 m hoog, binnen een mum van tijd zat ze bovenin .. en plukte vruchten, pinah (de betelnoten). Vruchten die overal door iedereen gegeten worden. Deze noot pel je en het vruchtvlees wordt herkauwd ... rood sap ontstaat en wordt op de grond uitgespugd. Overal rode klodders op de grond .. ook vanuit de auto's of de taxi's wordt dit als kaugum gebruikt en laat het spug zijn sporen na!!
Om de 10 meter staat er wel een tafeltje waarop deze noten liggen voor de verkoop. Daarbij hoort dan een zakje kalk en een boontje waarmee deze kalk opgelepeld wordt. Chris vertelde dat dit als alternatief voor het'tanden poetsen' gebruikt werd. Bijkomstigheid (?)is dat het ook een wat geestverruimende werking heeft. Je ziet veel oudere mensen met verkleurde rode tanden.
Daarnaast zoveel troep overal .. afval wordt ter plekke gedumpd, zodra iets gebruikt is (flesje drinken) laat men het op de grond vallen of gooit het in zee.
Hoewel het hier niet echt stinkt ..blijkbaar is er wel een riolering of zo iets.
Alles werd in gereedheid gebracht voor het afsteken van het vuurwerk, want ook dat kennen ze hier! Bij de plaatselijke supermarkt kon je enorme pakketten kopen en deze vonden bij velen aftrek. En wij .. wij wachten af wat de avond ons zou brengen. Geen wijn, geen champagne .. gewoon met een cola, een blikje ice-coffee en wat nootjes kwamen wij onze oudejaarsavond wel door .. praten over de tijd samen, herinneringen ophalen en gedachten over het Papua van tegenwoordig ..
Het werpt vragen op, maar ook verontwaardiging t.a.v. 'ons nederlanders' ..
Op Nieuwjaarsdag zijn we zelf op pad gegaan .. op zoek naar het ziekenhuis en het plein waar het gouvernementsgebouw, politiebureau en gevangenis aanlag.
Uiteindelijk kwamen bij een plek uit wat het zou kunnen zijn. Een groot grasveld in het midden met allerlei gebouwen eromheen ...
Rondlopend werd ons door een engels sprekende man duidelijk dat dit het plein was. Hij wees ons hoe we bij het ziekenhuis konden komen . daarachter lag ook het oude nog.. de plaats waar we regelmatig onze injecties moesten halen .. toentertijd was dit een laan omgeven door enorme bomen, waarbij de kruinen elkaar raakten. Nu was het een kale geasfalteerde weg ..
Uiteindelijk doorlopend weer naar de haven om het andere gedeelte te bezien.
We knapten daar wat op af en besloten terug te gaan naar ons hotel .. moe van de indrukken en ook wel wat van de desillusie!
We wilden eigenlijk graag de stad uit! We waren de drukte en de viezigheid van Seroei wat moe!!
Bij navraag aan de balie vam het hotel wezen ze ons op de mogelijkheid met een taxi op pad te gaan. We konden ons verder laten informeren bij de taxi-terminal achter de supermarkt. Daar ontmoetten we wat oudere man die ons verder hielp ..
Van Joop Papare wisten we dat we de noordkust een optie was. Er liep inmiddels een verhardde weg van zuid naar noord. Zijn neef was daar kampong-/dorpshoofd. Mogelijk konden wij hem bezoeken?
Maar een naam van de kampong had ik niet (meer) .. dus dat werd lastig. We wilden hoe dan ook naar de Noordkust ..
Via deze oudere man werd ons duidelijk dat er morgen om 7.00 uur een taxi naar het noorden ging!! Enthousiast gingen we met deze wetenschap en afspraak terug naar ons hotel!
Dat hadden we toch maar mooi geregeld, zo zonder Chris!!